De leugen zei tegen de waarheid: “Laten we samen een bad nemen, het bronwater is erg lekker. De waarheid, achterdochtig, testte het water en ontdekte dat het echt lekker was. Dus gingen ze naakt en baadden. Maar plotseling sprong de leugen uit het water en vluchtte, gekleed in de kleren van de waarheid. De waarheid klom woedend uit de put om haar kleren terug te halen.
Maar toen de wereld de naakte waarheid zag, keek ze weg, met woede en minachting. De arme waarheid keerde terug naar de bron en verdween voor altijd, terwijl ze haar schaamte verborg.
Sindsdien gaat de leugen de wereld rond, verkleed als de waarheid, en de samenleving is erg blij… omdat de wereld geen verlangen heeft om de naakte waarheid te kennen.
We horen bijna dagelijks dat de “vrije pers” een controlerende functie heeft op onze overheid. Dat onze “vrije pers” zorgvuldig, onbeïnvloed, in alle vrijheid en alle info daarbij doornemend verslag hiervan doet. Hoor en wederhoor is hier een belangrijk element van. Inmiddels weet echter vrijwel iedereen dat dit niet gebeurt.
Het vertrouwen in de “vrije pers” is tot een dieptepunt gedaald, op vele onderwerpen, zowel macro als micro. Hieronder beschrijf ik 2 voorbeelden:
Macro
We zitten al een hele tijd te wachten op de beloofde Parlementaire Enquête over het coronabeleid. Inmiddels lijkt er een Commissie gevormd te zijn en deze moet z.s.m. van start gaan. Maar de werkwijze van deze Commissie frustreert, op voorhand al, het gehele onderzoek. Ambtenaren doen onderzoek en hebben toegang tot de 3 miljoen gevorderde documenten, de commissieleden echter niet. Ambtenaren bereiden de vragen voor en leden van de commissie mogen zelf geen vragen formuleren.
Dit alles gaat verhuld in een “democratische” sluier want de commissieleden “stemmen” over deze werkwijze en wijzen inzage in de documenten en verder enige persoonlijke inbreng van de commissieleden bij voorbaat af. De gehele enquête (verhoren) lijken af te stevenen op een script dat is opgesteld door (top)ambtenaren en slechts opgevoerd door Tweede Kamerleden die zitting nemen in deze commissie: Een slecht toneelstuk dus.
Gideon van Meijeren (FVD) kan hiermee niet leven en verlaat de commissie. Hij vindt dat er op deze wijze geen sprake kan zijn van een gedegen onderzoek en wil het daarom ook niet legaliseren. De Voorzitter Daan de Kort (VVD) beschuldigd Gideon direct van “leugens” (beneven de waarheid) in de Main Stream Media die op hun beurt geen enkele poging doen om het verhaal te checken bij Gideon (wederhoor). Het resultaat is dus (wederom) dat de brave burger een beeld krijgt van een correct werkende commissie en een FVD’er die de zaak probeert te frustreren terwijl het precies andersom is.
Micro
Ergens in 2023 pakt onze gemeente het plan op om een “bouwwerk” op onze grond te laten verwijderen. Het gaat hier om een TENT en het hoe en waarom hierachter wordt op geen enkel moment duidelijk. Met de nieuwe wetgeving van 1 januari 2024 en een stokoud bestemmingsplan van 1998 in de hand gaat men begin 2024 van start met “handhaving“. Het rammelt echter van alle kanten dus wij verzetten ons.
Eerst een bezwaarschrift naar aanleiding van het besluit van de gemeente. Het is echter de gemeente die de termijnen in de wet totaal negeert, wet en regelgeving aan haar laars lapt en de gehele zaak van voor tot achter frustreert. Toch krijgen we gelijk van de bezwaarcommissie en lijkt het daarmee afgedaan. Tenminste, dat dachten we, maar de gemeente legt het advies van de bezwaarcommissie langs zich neer en handhaaft het besluit. Ja, dat mogen ze volgens bestuursrecht maar wat heeft die bezwaarcommissie dan in hemelsnaam voor zin …
Dan maar de gang naar de bestuursrechter en omdat de gemeente niet geneigd is de bodemprocedure af te wachten met hun handhaving maar direct een voorlopige voorziening verzocht. Het mag geen verrassing zijn dat ook de rechter ons in het gelijk stelde. De gemeente moet, binnen 20 weken, een nieuw besluit nemen en tot onze verbazing staat daarin te lezen:
Wij achten deze rechtsoverweging van de rechtbank gezien het vorenstaande onjuist en het is dan ook niet deze rechtsoverweging die ons ertoe heeft gebracht om het besluit waartegen u bezwaar maakt te herroepen.
Ja, je leest het goed: De gemeente zegt gewoon keihard dat de rechter het fout heeft en dat zij zich daarbij niet neerleggen. Ze hebben echter geen beroep ingesteld dus het vonnis is onherroepelijk geworden. Ze MOETEN zich hierbij neerleggen. Dit is het ultieme voorbeeld dat onze overheid lak heeft aan de rechtstaat en niet de burger. Tenslotte laten ze een persbericht uitgaan dat, onder andere, in het ED wordt geplaatst.
De “journalist” Hans Vermeeren tikt het klakkeloos over, geen wederhoor, geen inwinning van informatie. Hij heeft duidelijk het vonnis niet eens gelezen. Zelfs als ik hem hierover een e-mail schrijf blijft het stil.
Het beeld dat wordt neergezet is die van een gemeente die de wet respecteert en haar best doet een park leefbaar te houden en vervelende bewoners die dit alleen maar frustreren door “mazen in de wet” te misbruiken. Wederom een totaal omgekeerde voorstelling van zaken!
Maar dit is waar we mee te maken hebben. Dit is geen zorgvuldige en onbeïnvloede vrije pers, dit is vals nieuws, nepnieuws of moeten we het gewoon propaganda noemen? Want de definitie van propaganda is toch het overnemen van voorgekauwde persberichten van de overheid, zonder enige controle en wederhoor, of niet?
Je kinderen zijn je kinderen niet. Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen, want hun zielen toeven in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk aan hun te worden, maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken. Want het leven gaat niet terug, noch blijft het dralen bij gisteren.
Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.
Laat de richting in jouw hand als boogschutter die zijn van het geluk.
Gedicht van Khalil Gibran, een Libanese dichter, filosoof en kunstenaar
